Bookleaf Publishing
Esperanto-fako
59B Lukin St
Beverley WA 6304
Auxstralio
I/4-96
Jen Nia Libro - de mi kaj la infanoj. Cxar ili inundis min per miloj da sugestoj pri tio, kaj mi honeste provis akcepti tiom da tiuj sugestoj kiom mi povis meti en unu rakonton.
Post la mirinda sukceso de Ozma de Oz estas evidente ke Doroteo farigxis firma parto de cxi tiuj Oz-rakontoj. La etuloj amas Doroteon, kaj kiel unu el miaj amiketoj bone diras: "Ne estas vera Oz-rakonto sen sxi." Do jen sxi denove, egale dolcxa kaj milda kaj senkulpa kiel antauxe, mi esperas, kaj la heroino de nova stranga aventuro.
Miaj malgrandaj korespondantoj ankaux multe petis "pli pri la Sorcxisto." Sxajnas ke tiu gaja maljunulo akiris por si multajn amikojn en la unua Oz-libro, ecx kvankam li senkasxe agnoskis ke li estas "frauxdisto". La infanoj auxskultis pri kiel li supreniris per balono en la cxielon kaj ili atendas ke li revenu. Do kion mi povas fari krom rakonti "kio okazis poste al la Sorcxisto"? Vi trovos lin en cxi tiuj pagxoj, la sama frauxdista Sorcxisto kiel antauxe.
Unu peton de la infanoj mi tamen ne povis plenumi en cxi tiu libro: ili petis ke mi skribu pri Toto, la malgranda nigra hundo de Doroteo, kiu havas multajn amikojn inter miaj legantoj. Sed komprenu, kiam vi komencas legi cxi tiun rakonton, ke Toto estis en Kansas sed Doroteo estis en Kalifornio, do sxi devis sperti sian aventuron sen li. En cxi tiu libro Doroteo devis kunporti sian katon anstataux sian hundon; sed en la sekva Oz-libro, se mi povos verki gxin, mi intencas multe rakonti pri la pluaj aventuroj de Toto.
Princino Ozma, kiun mi amas tiom kiom miaj legantoj, denove aperas en cxi tiu rakonto, kaj ankaux pluraj malnovaj amikoj niaj de Oz. Vi ankaux ekkonos Jacxjon la Kalesxocxevalon, La Naux Porketojn, kaj Heuxrekan la Katidon. Mi bedauxras ke la katido ne estis tiom bonkonduta kiel decus; sed eble sxi ne estis bone prizorgita. Doroteo trovis sxin, komprenu, kaj neniu scias kiuj estis sxiaj gepatroj.
Mi kredas, karuloj, ke mi estas la plej fiera rakontisto iam vivinta. Multfoje larmoj pro fiero kaj gxojo plenigis miajn okulojn dum mi legis la tenerajn, amajn, belegajn leterojn kiuj venas al mi en preskaux cxiu posxto de miaj legantetoj. Placxi vin, interesi vin, akiri vian amikecon, kaj eble vian amon, per miaj rakontoj, laux mia opinio estas tiom grave kiom farigxi Prezidento de Usono. Efektive mi multe preferas esti via rakontisto, anstataux via Prezidento, pro tio. Do vi helpis min plenumi miajn tutvivajn ambiciojn, kaj mi estas pli dankema al vi, karuloj, ol mi povas esprimi pervorte.
Mi volas respondi cxiun leteron de miaj junaj korespondantoj; sed kelkfoje estas tiom da leteroj ke iom da tempo devas pasi antaux ol vi ricevos vian respondon. Sed estu paciencaj, amikoj, cxar la respondo certe venos, kaj per via skribado al mi vi pli ol rekompencas min por la plezuriga tasko prepari cxi tiujn librojn. Krome, mi fieras agnoski ke la libroj estas parte viaj, cxar viaj sugestoj ofte gvidas min dum mi rakontas, kaj mi estas certa ke ili ne estus duone tiom bonaj sen via lerta kaj pensoplena helpo.
L. FRANK BAUM
CORONADO, 1908.
